کتاب کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلام، به قلم استاد محمدحسین رجبی دوانی و توسط انتشارات چاپ و نشر بین الملل منتشر شده است.
در تاریخ اسلام به ویژه از دیدگاه ما شیعیان،نام «کوفه» با پیمان شکنی و بی وفایی همراه است؛به گونه ای که هرگاه بخواهند کسانی را به دلیل چنین صفات ناپسندی ،تحقیر و سرزنش کنند،آن ها را به کوفیان تشبیه می کنند.این نکته از سالها پیش فکر نویسنده را به خود مشغول داشته بود که این شهر که پایگاه و خاستگاه قیام ها،انقلاب ها و مهد راویان و دانشمندان برجسته ای بوده،چرا چنین سوء شهرت یافته است.
از سوی دیگر این سوال مطرح بود که چرا امیرالمومنین علی علیه السلام در میان شهرهای معتبر آن روز جهان اسلام،کوفه را به عنوان مرکز خلافت برگزید و به رغم ناسازگاری ها و بی وفایی های مردم آن،باز چشم امید بدان داشت.
اگر بخواهیم مهم ترین وقایع کوفه را در زمان خلافت امیرالمومنین علیه السلام بازگو کنیم،شاید فتنه خوراج و درگیری حضرت با آن ها در ردیف اول باشد.زیرا آن ها از اصحاب او و اغلب،قاریان قرآن و مدعی آشنایی بیشتر با تعالیم اسلام بودند.
آغاز کار آن ها در آخرین روز جنگ صفین بود؛وقتی که معاویه با مشورت عمروعاص،قرآن ها را بر نیزه آویخت و گفت بیایید هر دو طرف به آنچه در قرآن است،عمل کنیم.این پیشنهاد درست در لحظه ای بود که پیروزی در یک قدمی سپاه امیرالمونین علیه السلام بود و چیزی نمانده بود که با آخرین حملات مالک اشتر (سردار دلیر آن حضرت) کار جنگ صفین پس از هجده ماه یکسره شود.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.