کتاب ادب الهی: تادیب نفس، به شیوه‌های تربیتی در آیات و سیرۀ پیغمبر اکرم (صل الله علیه و آله و سلم) و ائمۀ معصومین (علیهم‌السّلام) پرداخته و قش «قلب» و «عقل» در تربیت انسان را بررسی می‌کند.
انسان از آن زمان که قدرت تفکّر و تعقّل می‌یابد، با سؤالات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کند. محور اساسی این سؤالات، خودِ انسان است. من کیستم، کجا هستم و چه باید بکند؟ خود شناسی یکی از مهمترین و حساس‌ترین مقوله‌های فکری در همۀ مکاتب است. اسلام به این مقوله با نگاه تربیت دینی نگاه کرده و نقشۀ راهی ترسیم کرده که بر مبنای فطرت است و تاریخ انقضا ندارد.
انسانِ مکتبی باید بداند کیست و وقتی حرف از تربیت نفس پیش می‌آید منظور چیست. ابتدا لازم است به ابعاد وجود خود آشنا باشد. مسیر رشد و تعالی را دانستن لازم است. امروز در جهان معیار شخصیت و وجهۀ اجتماعی، مسائل دنیایی است. طوری که انسان در درون خود هم به این می‌اندیشد که اگر در مسائل دنیایی از جمله مالی حرفی برای گفتن داشته باشد، شخصیّت دارد. نتیجه آنکه امروز در دنیا، انسانیّت به معنای اقعی کلم، مهجور است. در صورتی که حقیقت دعوت انبیا (علیهم‌السّلام) برای پاسخ یه همین سؤالات بوده است. باید دیدو شنید که اسلامِ عزیز برای مشکل هویت که همانا امورز حادترین مشکل جامعۀ بشری است چه راه‌کاری دارد.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
اگر انسان بخواهد به طور کامل به انسانیّت برسد، راهی جز این ندارد که نفس را به وسیلۀ آداب الهی مؤدب کند و یگانه راه تأدیب نفس نیز این است که ابتدا از ظاهرش شروع کرده، حرام و حلال الهی را در اعمال ظاهری خود کاملاً رعایت کند.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.